En ook de rijke man stierf en werd begraven. En toen hij in de hel zijn ogen opsloeg, waar hij in pijn verkeerde, zag hij Abraham van ver en Lazarus in zijn schoot … En hij zei: Ik vraag u dan, vader, dat u hem naar het huis van mijn vader stuurt, want ik heb vijf broers. Laat hij dan tegenover hen getuigenis afleggen, opdat ook zij niet komen in deze plaats van pijniging. (Lucas 16:23 en 27,28)

Iedereen in de hel gelooft in het evangelie. Ze schreeuwen het uit om te voorkomen dat hun dierbaren net zoals zij eindigen.

Tweeduizend jaren zijn voorbij gegaan en deze rijke man heeft geen verlichting van zijn pijn gehad. Over een miljard jaar zal hij nog maar aan het begin zijn van zijn pijn. Luister naar zijn noodkreet: ‘Mijn broers! Stuur iemand naar mijn familie!’

De hel is voor ongelovigen, maar er zijn geen ongelovigen in de hel!

Een aantal jaren geleden kwam er een man huilend naar het altaar in onze kerk. Die avond was de preek over deze Bijbelverzen gegaan. Nadat hij zijn hart aan Jezus had gegeven (en na een lange tijd van bijna onbeheerst huilen), vertelde hij ons het volgende verhaal:

Hij zei: ‘Ik ben tweemaal gestorven op de operatietafel tijdens een hartoperatie. Beide keren dat ik stierf verliet ik mijn lichaam en ging ik naar de hel. Het was zo verschrikkelijk dat ik het uit mijn gedachten probeerde te bannen. Terwijl de boodschap vanavond verteld werd, kwamen alle details van mijn ervaring weer bij mij naar boven.’

Hij hoefde er niet van overtuigd te worden dat de hel echt is. Die avond nam hij Jezus aan en werd hij bevrijd van de angst voor een terugkeer naar die plaats van pijn.

Alleen Jezus kan ons redden van de verschrikkingen van de hel en ons veilig in de hemel brengen. Zouden wij de mensen niet moeten vertellen dat er een hemel en een hel is? Zouden wij hen niet moeten waarschuwen en hen aan moeten moedigen Jezus als Heer aan te nemen, nu er nog tijd is?!

Bekijk hier de bijpassende uitzending: De grote opdracht