In 1 Samuel 30:1-4 lezen we het volgende:

Het gebeurde echter toen David en zijn mannen op de derde dag in Ziklag aankwamen, dat de Amalekieten een inval gedaan hadden in het Zuiderland en in Ziklag. Zij hadden Ziklag verslagen en met vuur verbrand, en de vrouwen die er waren, van de kleinste tot de grootste, als gevangenen weggevoerd. Zij hadden niemand gedood, maar hadden hen weggevoerd en waren huns weegs gegaan. David en zijn mannen kwamen bij de stad, en zie, die was met vuur verbrand; en hun vrouwen, hun zonen en hun dochters waren als gevangenen meegevoerd. Toen begonnen David en het volk dat bij hem was, luid te huilen, totdat er geen kracht meer in hen was om te huilen.

David had plotseling zijn gezin verloren en dit brak zijn hart. David en zijn mannen huilden luid, tot er geen kracht meer in hen was om te huilen.

Verdriet en angst voelen en dit uiten is niet verkeerd. Het is zelfs normaal, vooral als je een plotseling en persoonlijk verlies hebt geleden.

Misschien heb jij, net als David, familieleden verloren. Misschien heb je eigenwijze kinderen. Misschien zijn ze grootgebracht met het geloof, maar hebben ze nu een levensstijl die lijnrecht tegenover een leven met God staat. Misschien breekt je hart als je hieraan denkt.

Misschien heb je een andere vorm van verlies meegemaakt en heb je iets van waarde, iets wat belangrijk en betekenisvol is voor jou verloren. Als dat zo is, dan is het goed om te huilen!

God heeft ons als emotionele wezens geschapen. We zijn geen robots. Het is goed als we op een persoonlijk, emotioneel niveau geraakt worden door verlies. Zoals de Bijbel in Prediker 30:5 zegt: Er is […] een tijd om te huilen.

Met tranen slapen we ’s avonds in, ’s morgens staan we juichend op. (Psalm 30:5 NBV)

Er is een plaats en een tijd voor verdriet, maar er is ook een tijd om het af te sluiten en het te vervangen door iets anders.

Bekijk hier de bijpassende uitzending: Het verlorene terugvinden