Vandaag wil ik kijken naar de verzen 16-19 van Lucas 12:

En Hij zei tot hen een gelijkenis en sprak: Het land van een rijke man had veel opgebracht. En hij overlegde bij zichzelf en zei: Wat zal ik doen? Want ik heb geen ruimte om mijn vruchten op te slaan. En hij zei: Dit zal ik doen: ik zal mijn schuren afbreken en grotere bouwen en ik zal daarin al mijn koren en al mijn goederen opslaan. En ik zal tegen mijn ziel zeggen: Ziel, u hebt veel goederen liggen voor veel jaren. Neem rust, eet, drink en wees vrolijk.

Dit is een klassiek voorbeeld! De man was rijk, maar hij dacht alleen maar aan zichzelf. Hij dacht geen seconde aan het Koninkrijk van God. Hij was volledig op zichzelf gericht.

In de paar korte verzen waarin deze man spreekt, de verzen 17, 18 en 19, zegt hij zes keer ‘ik’, vijf keer ‘mijn’ en drie keer ‘ik zal.’ Hij zegt: ‘mijn vruchten, mijn schuren, mijn koren, mijn goederen, mijn ziel.’ Aardig egocentrisch!

Ja, zijn land bracht een ongelooflijke oogst voort, maar wie voorzag in vruchtbare grond? Wie voorzag in regen? Wie gaf zonneschijn? Wie gaf hem zijn gezondheid? Wie gaf hem het vermogen om na te denken en te plannen? Bovendien, wie gaf hem het leven?

In Ezechiël 18:4 zegt God:

Zie, alle mensenlevens behoren Mij toe.

Deze man hield helemaal geen rekening met God in zijn plannen. Alles wat hij deed, deed hij voor zichzelf. En God zei dat hij een dwaas was. Op de dag dat hij zijn rijkdom had vergaard, werd zijn ziel opgeëist.

In plaats van te leven in luxe, moest hij voor God staan en rekenschap over zijn leven afleggen.

Bekijk hier de bijpassende uitzending: De invloed van een vrijgevig hart